“İnsanlar dört kısımdır. Bir kısmı bilir, bildiğini de bilir. Böyle olan kimse alimdir; ona uyunuz. Bir kısmı bilir, fakat bildiğini bilmez. O uykudadır; uyandırınız. Bir kısmı bilmez, fakat bilmediğini bilir. O bilgilendirilmeye muhtaçtır, bilgilendiriniz. Bir kısmı ise hem bilmez, hem de bilmediğini bilmez. Onda hayır yoktur, terk ediniz.”

İlmin hayli zor şartlarda öğrenildiği dönemlerde, bilgi kiymetli bir hazineye benzerdi. Alimler meclislerde başköşeye oturtulur, kendileriyle istişare edilirdi. İlim erbabı, sultanların nezdinde de kiymetliydi. Fatih Sultan Mehmed Han, veziri Mahmut Paşa’yla hocası Akşemseddin’i ziyarete gider. İstanbul’un manevi fatihi olan Akşemseddin hazretleri, Sultan içeri girdiğinde yerinden kalkmaz, misafirlerini oturarak ağırlar. Kısa süre sonra Akşemseddin hazretleri bir vesileyle Sultan’ın huzuruna varır. Mahmut. Paşa oradadır. Hocası huzura geldiğinde Sultan Fatih hemen ayağa kalkarak ona yer gösterir. Peş peşe yaşanan iki hadiseyi garipseyen Mahmut Paşa bağışlanma talep ederek sorar:

—-Sultanım! Hocanız Akşemseddin hazretleri geldiğinde ayağa kalktınız. Oysa siz gittiğinizde o yerinden kalkmadı. Sebebi ne ola ki?

Fatih Sultan Mehmed Han şu cevabı verir:

—-Ona saygı göstermemek elimde değil. Yanıma girdiği vakit gayr-i ihtiyari heyecana kapılıp ayağa kalkıyorum. Kiymetli hocam ise ilmin izzeti gereği ben yanına vardığımda ayağa kalkmaz.

Demek ki alimlere değer vermek insanı dünyada ve ahirette yüceltiyor. Peki, günümüzde hep rastlandığı üzere kendisini alim zannedenlere, yani bilmediğini bilmeyenlere değer verince ne oluyor?

( İBRAHİM BARAN ) ( SEMERKAND DERGİ )

SELAM VE DUA İLE